ნუ მოკლედ ვეცდები მოკლედ ავღწერო სიტვაცია,რომ ადვილად შეძლოთ იმის წარმოდგენა რასაც მე გავდივარ(სარკაზმი).იმის მიუხედავად,რომ კლასში 30 ბავშვი ზის და არავის აინტერესებს სწავლა,მე ყოველთვის ვცდილობ ვიყო ყოველთვის მზად,რომ ელემენტარულ კითხვას მაინც ვუპასუხო რასაც მასწავლებელი დასვავს + ათოსანი ვარ და ვფიქრობ უფრო ბოღმა და შურიც კი ამოძრავებთ ჩემს კლასელებს.ნუ ხელი მეშლება მასწავლებლის მოსმენაში ყოველთვის,მასწავლებლებს კიდევ სულ არ აინტერესებთ ვინ რას და როგორ იგებს :დდ ამიტომ ზოგჯერ მე მიწევს მათი გაჩუმება,ამაზე ბიჭები პრეტენზიებით გამოდიან(კარგია რომ იმის შეგნება მაინც აქვთ,რომ არ შეიგინონ).სულ მე ვარ კრიტიკის ცენტრში რადგან ხელს მიშლიან სწავლაში.თუ მასწავლებელი 10იანს მიწერს ყველა მარკას მაკრავს(შკოლნიკს).ოჯახური პრობლემებიც საკმარისად მაქვს იმისთვის,რომ ესენი მოვითმინო :დდდ ვიცი,რომ მხოლოდ მე არ ვარ ვისაც მსგავსი სიტვაცია აქვს,მაგრამ იქნებ მირჩიოთ რა ვქნა?რა გავაკეთო?არ მინდა ვიღაცას ვეგონო,რომ ძალიან სუსტი ვარ თუნდაც იმის გამო,რომ მუდამ კაი მწარეს ვესვრი ვისაც საჭიროა..

წინასწარ მადლობთ ჯიგრებო <3